En er KWAM antwoord!

Lezers: Lees de link hiernavolgend van prof Klemann in de Volkskrant:

http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3184/opinie/article/detail/3041365/2011/11/19/Waarom-zo-bang-voor-het-einde-van-de-euro.dhtml

Ik ga ervan uit dat deze link u naar het betreffende opiniestuk van zaterdag 19 november jl. brengt. Zo niet: hieronder dit verhaal:

Waarom zo bang voor het einde van de euro?

We moeten de levensduur van de euro niet zo lang mogelijk rekken, maar er met zo min mogelijk schade van af zien te komen, betoogt hoogleraar Hein Klemann.

Zoals veel Amerikaanse economen ons op voorhand voorspelden, blijkt de euro een mislukking. De economische en politieke tegenstellingen binnen het eurogebied zijn te groot om door één monetair systeem te worden overbrugd. Al in 1992 was dat gebleken bij de crisis van het ERM (European Exchange Rate Mechanism). De mislukking om de koers van de Europese munten binnen een bandbreedte van 2,25 procent te houden wees er toen op dat de verschillen in economische ontwikkeling binnen Europa nog groot waren. Alleen door het aanpassen van de monetaire verhoudingen konden de verschuivingen tussen de economieën worden gecorrigeerd.

Het was dan ook onverstandig om in datzelfde jaar in het Verdrag van Maastricht te besluiten tot de invoering van de euro en daar nog geen tien jaar later toe over te gaan. Met de euro werd immers de mogelijkheid afgesneden om de spanningen tussen de economieën binnen Europa op te lossen door monetaire aanpassing. Voortaan moesten de aanpassingen plaatsvinden in de reële sfeer: de loonontwikkeling, begrotingen en belastingheffing moesten binnen de eurozone op elkaar worden afgestemd. Een mechanisme om dat te doen of een instantie om in de gaten te houden werd evenwel niet ingesteld. Het project was dan ook een politiek project met als doel het Europese integratieproces naar een hoger politiek niveau te hijsen.

Als vrijhandelszone was de EEG een succes geweest, maar voor politici en Europese technocraten ging dat niet ver genoeg. Zonder ooit te zeggen waar ze precies naartoe wilden omdat een duidelijk beeld van een toekomstig geïntegreerd Europa oppositie zou kunnen opwekken, wilden de Europese instanties verder integreren. Integreren werd op zich een ideaal. De mythe werd gekoesterd dat dit, en niet de Koude Oorlog en de Pax Americana, het naoorlogse Europa voor nieuwe intern Europese conflicten had behoed. Het Europese project, vanaf de jaren vijftig een handelspolitiek samenwerkingsverband, moest uitgroeien tot een poging landen die betrekkelijk onbetekenend waren geworden, samen weer betekenis te geven.

Verkocht als praktische stap
Bij het publiek was echter aarzeling te constateren, bleek uit enige volksraadplegingen. Europa kon de stappen nodig om een monetair systeem met de bijbehorende instituties op te tuigen - en een vergaande overdracht van monetaire en financiële bevoegdheden, inclusief de begrotingscontrole - niet in een keer nemen. Dat stuitte op politieke bezwaren. Europese bureaucraten en regeringsleiders accepteerden echter geen no for an answer. De munt werd gewoon ingevoerd. Dan maar zonder de noodzakelijke instituties. Er werd gedacht dat die er wel zouden komen zodra zou blijken dat ze nodig waren.

Het geheel werd aan het publiek verkocht als een praktische stap waardoor je niet langer steeds geld hoefde te wisselen. Velen zullen zich de campagne voor de euro herinneren waarin erop werd gewezen dat als je door Europa reizend 100 gulden zou wisselen en in elk volgend land het bedrag dat je daarvoor gekregen had opnieuw zou wisselen, je bij thuiskomst nog maar 10 gulden over had.

Dat bij het invoeren van een Europese monetaire unie de zuidelijke leden een noordelijke begrotingsdiscipline moest worden opgedrongen, was voor de Europese leiders alleen maar positief. Hoewel er geen draagvlak was voor instanties die de begrotingsdiscipline konden controleren, hoopte Brussel alleen door het stellen van regels Zuid-Europa financieel tot de orde te roepen. Terecht meende Brussel dat een strikte begrotingsdiscipline voor Europa en die landen beter zou zijn. De vraag of de overheden in die landen dat ook wilden en konden realiseren werd niet gesteld.

Voor bureaucraten en regeringen is Europa ideaal. Natuurlijk is er een parlement, maar als het erop aan komt, kan voor elke beslissing op Europees niveau achter een onheldere besluitvormingsprocedure verstopt blijven wie verantwoordelijk is. Geen burger kan het volgen. Voor de nationale regeringen is het voordeel dat ook het eigen parlement na een besluit op Europees niveau goeddeels buitenspel staat. Nadat de Europese Raad van Ministers iets heeft besloten, worden de nationale parlementen afgescheept met de dooddoener dat er al een Europees besluit ligt. Zo'n parlement moet dan van goeden huize komen, wil het daar nog tegenin gaan. Het Europees Parlement is helemaal machteloos, omdat de verhoudingen binnen dat parlement op geen enkele wijze worden weerspiegeld in de uitvoerende macht. De Europese Raad bestaat immers uit de regeringsleiders, terwijl de Commissie door de lidstaten en niet door het parlement wordt aangesteld.

Het kan dan ook het best worden vergeleken met de Duitse Rijksdag van voor de Eerste Wereldoorlog. Elke burger had stemrecht, maar daarna hadden hun vertegenwoordigers geen stem. Een Europese publieke opinie bestaat evenmin, zodat daar ook geen rekening mee hoeft te worden gehouden. Worden er toch voor de voortgang van het integratieproces ongewenste democratische besluiten genomen - zoals in volksraadplegingen in Denemarken, Ierland, Nederland en Frankrijk - dan worden deze niet geaccepteerd. Ze leidden tot een cosmetische bijstelling van het besluit, waarna er apocalyptische rampen worden afgeroepen over de kiezers als zij het besluit niet alsnog accepteren. Zo ondermijnt Europa de democratie. Ook bij de invoering van de euro is met de opvattingen van burgers geen rekening gehouden.

Op niets gebaseerd
De idee van Europese bureaucraten dat de zuidelijke lidstaten een noordelijke begrotingsdiscipline kon worden opgedrongen was op niets gebaseerd. Zij kunnen zo'n discipline niet handhaven. In deze landen werden oplopende begrotingstekorten steeds opgelost door de geldpers aan te zetten. De staatsschuld werd zo weer behapbaar, terwijl de resulterende inflatie de reële lonen evenals de resterende staatsschuld drukte.

Uiteraard waren de financiële markten hier niet gelukkig mee. Een devaluatie van de nationale munt was daardoor onvermijdelijk, maar dat had als voordeel dat het internationaal evenwicht werd hersteld.
Inderdaad is dit wat rommelig, maar het alternatief - een binnen de perken houden van de kosten van lonen, sociale uitkeringen en pensioenen, de overheidsuitgaven en het opzetten van een gedegen belastingheffing - kunnen die landen niet opbrengen. Griekenland heeft zichzelf de eurozone binnengesmokkeld terwijl zijn overheidsfinanciën niet aan de eisen voldeden en heeft van de gelegenheid dat het deel uitmaakte van een blok rijke landen gebruikgemaakt om zijn lonen te verhogen. De loonkosten per eenheid product zijn er in tien jaar met 40 procent gestegen. Dat valt niet zomaar terug te draaien.

Het aanstellen van deskundigen als politiek leider, zoals nu in Griekenland en Italië, is geen oplossing. Het probleem is niet dat men niet weet wat er zou moeten gebeuren. Men weet niet hoe de noodzakelijke maatregelen door te voeren. Daarvoor ontbreekt het draagvlak. Een persoon met gezag kan even het vertrouwen herstellen, maar het moet worden betwijfeld of zo iemand zonder machtsbasis in het parlement of de samenleving - het zijn non-politieke technici - harde maatregelen kan doorvoeren.

Tegen forse belastingverhogingen en maatregelen om de belastinginning te garanderen, verhoging van de pensioengerechtigde leeftijd, enorme bezuinigingen en verlaging van de lonen zullen vakbonden, partijen en actiegroepen te hoop lopen. Slechts de invoering van een nieuwe drachme en lire, het aanzetten van de geldpers, de resulterende inflatie die de reële loonkosten drukt en een forse devaluatie om het evenwicht met het buitenland te herstellen, lijken een oplossing te bieden.

Natuurlijk verliezen Europese banken en pensioenfondsen dan een deel van hun beleggingen, maar men mag er toch van uitgaan dat zij inmiddels al een verlies op waardepapieren uit die landen hebben genomen en er is geen reden te veronderstellen dat die waarde zoveel verder zal dalen dan nu al het geval is.

Europese instellingen hebben de neiging besluiten door te voeren, ook als lidstaten er niet aan willen. Die worden daarom geregeld gedreigd met rampen als de Europese besluitvorming zou stagneren. Dat gebeurt ook nu. President Sarkozy, die zijn politieke positie aan de euro heeft opgehangen, heeft zelfs beweerd dat de val van de euro tot oorlog zou leiden. Tussen wie en wie en waarover, is niet duidelijk.

Met zulke dreigementen krijgt Brussel wellicht ook nu weer de regeringen op één lijn, maar het moet worden betwijfeld of die de noodzakelijke maatregelen kunnen doorvoeren. Uiteraard zal een val van de euro leiden tot inflatie in zuidelijke lidstaten die hun schulden alleen door het aanzetten van de drukpers kunnen betalen. In zwakke staten - en daar gaat het hier om - is inflatie steeds een alternatief geweest voor belastingheffing. Dit zal gepaard gaan met een forse devaluatie.

Als de laatste tijd aan deskundigen wordt gevraagd wat er moet gebeuren, komen er steeds monetair-economen aan het woord die menen dat er Europese instellingen moeten komen om de lidstaten begrotingsdiscipline op te leggen en de sanering van de probleemlanden te controleren. In feite hadden zulke instellingen er moeten zijn vóór invoering van de euro. Dat ze er niet zijn, is omdat ze politiek niet haalbaar zijn. Zelfs als de regeringsleiders onder leiding van Merkel en Sarkozy zouden besluiten die alsnog in te stellen, haalt dat niets uit. Europa kan de zuidelijke lidstaten de noodzakelijke maatregelen niet opleggen. De eigen regeringen kunnen dat niet eens. Pogingen dat toch te doen zullen ertoe leiden dat Europa gezien gaat worden als een onderdrukkende macht.

Alleen maar meer ellende
Het europroject is mislukt en daar is niets aan te doen. In de jaren dertig bleek dat landen die tegen de stroom in roeiden en vasthielden aan de gouden standaard toen die overal inzakte, langer in een depressie bleven hangen dan landen die hun verlies namen en devalueerden. Vasthouden aan de euro kan alleen de ellende maar vergroten. Op de volgende vergadering van de Europese Raad zou daarom niet besproken moeten worden hoe de levensduur van de euro kan worden gerekt, maar hoe we met zo min mogelijk kleerscheuren van die munt afkomen. Die vraag zal evenwel niet worden gesteld. Daarvoor hebben de Europese leiders zich politiek te veel geïdentificeerd met de euro.

In de zomer van 1935 wist minister-president Colijn al dat Nederland de gouden standaard beter kon verlaten. Hij wist echter niet hoe er van af te komen zonder politieke averij. Daarom modderde hij tot schade van de Nederlandse economie nog tot september 1936 voort. Zo zal het nu ook wel weer gaan. De herinvoering van nationale munten, waardoor de monetaire politiek op een niveau komt waar ook de instrumenten en mechanismen bestaan om deze te beheersen, lijkt niettemin de enige optie. Waanideeën over een neuro kunnen er voor Nederland slechts toe leiden dat het zijn monetaire beleid geheel overdraagt aan Duitsland en er, zonder compensatie, alle greep op verliest.

^{Hein A. M. Klemann is hoogleraar economische geschiedenis aan de Erasmusuniversiteit Rotterdam.}

Geef eens antwoord....

Vandaag sprak ik een professional/vriend, die mij de vraag voorhield: waarom zitten wij (=nederland) en zij (=de rest van europa) zo in de financiele problemen? Kan iemand die simpele vraag die miljoenen mensen in hun hoofd stellen en zich er zorgen over maken, nu eens gewoon beantwoorden? Aldus de vriend. Ik kon niets anders uitbrengen dan: er is op megaschaal geld verbrast in europa en dat geld was geleend en wordt door de leners niet terugbetaald. Kennelijk wordt de rest van europa solidair geacht en wordt (door hun regeringen) van hen verwacht dat die solidariteit zich uit in 'meebetalen'. Aldus mijn antwoord.

Zouden Leterme, Rutte, Merkel, Monti, Zapatero, Sarkozy, Cameron en al die andere 'puppets on a string' nu ECHT van mening zijn dat 'we the people' nog tijdenlang doorgaan met geloven in de IMF-EU-ECB-G20-heilstaat? Welnu, ik behoor niet tot DIE categorie 'we the people' en ga er dus -tot het tegendeel bewezen is- gewoon van uit dat hier sprake is van DE laatste stuiptrekkingen van een systeem dat niet eens zichzelf kan blijven voeden, laat staan 'we the people'.

tHeeft lang genoeg geduurd. tWordt tijd voor verandering.

Doe je mee?

The EURO conspiracy…. (sounds ominous, well, it is!), PART 1

We beginnen in 1992 (het verdrag van Maastricht) en wel op mijn verjaardag! Aldaar werd de EU-ro (voor de nabije toekomst) gecreëerd. De ramp begon dus zogezegd op mijn verjaardag.

Vier criteria werden gesteld (voor -toen- EU-landen om mee te mogen doen). Heel vlug dan nog even de herhaling van wat iedereen weet (oh, U niet? Jammer!):

1) Inflatie: niet (jaarlijks) hoger dan 1.5% meer dan het 'EU-gemiddelde'. Soit.

2) Overheid: a) Geen overheidstekort boven 3% (van het bruto nationaal product -BNP-, zoek deze onzin van een definitie elders op.) b) staatsschuld hoogstens 60% van hetzelfde BNP, OF (let op hier gaan alle remmen los) een staatsschuld die naar die 60% -toe- daalt (of vergelijkbare onzinpraat).

3) Geen devaluaties (van de toenmalige landsvaluta) in de laatste 2 jaar…

4) Nominale lange termijn rentes mogen maximaal 2% hoger zijn dan in (mee-participerende) landen met de laagste inflatie.

Nou, ga er maar aan staan. Een Belgische hoogleraar (how low can a teacher go), te weten Paul de Grauwe, stelde dat deze criteria ernstig noodzakelijk en ernstig uitstekend waren om de in te voeren EURO-EU een goede toekomst te waarborgen. Van deze man zou ik (met terugwerkende kracht) alle publicaties weigeren (als A- of B-journal, C- en D-kwaliteit mag, want niemand neemt DIE kwaliteiten serieus) daar juist deze 4 kletskoekcriteria de huidige eurocrisis hebben veroorzaakt, erger nog, in stand houden. Ik leg uit:

Vrijwel GEEN van de -in de Euro- participerende -voor het Euro-examen geslaagde- landen, voldeed aan de hierboven genoemde criteria. Erger nog, GEEN van de landen die rond de millenniumwisseling gezamenlijk de Euro als EU-valuta invoerden…, ik herhaal GEEN van de landen die later de Euro invoerden, had mogen toetreden tot de Eurozone, zoals wij die nu kennen, als er ECHTE criteria waren vastgesteld. Ik noem de mijne en vergelijk deze vooral met de 4 criteria uit het Maastrichtverdrag van 1992…

1) Gemiddelde Inflatie boven 2% (=de huidige ECB-moraal) gedurende de laatste 5 jaren, betekent: jammer dan, u doet NIET mee.

2) Gemiddeld overheidstekort over de laatste 20 jaar dient ongeveer 0% te bedragen. De gemiddelde staatsschuld over de laatste 20 jaar dient minder dan 50% van het BNP te bedragen (deze zin kostte mij veel hoofdpijn, vooral vanwege het non-begrip BNP).

3) Geen devaluaties (van de toenmalige landsvaluta) in de laatste 20 jaar…

4) Lange termijn renteverwachtingen, gecorrigeerd voor groei en inflatie, dienen dicht in de buurt van 0% te zitten. Immers, dan is er sprake van een AAA-rating qua de betreffende valuta. Tijd voor een stukje uitleg: Rente is van alles, maar geen toetredingscriterium voor de Euro. Rente, in de ogen van 'de Grauwe'-getrouwen, is een monetair beïnvloedbaar 'ding'. Dat is het geloof van Neanderthal-economen, ook wel moneta(i)risten genoemd. Opheffen dat woord, dat beroep en funkties met dergelijke 'kwalificatie'. Rente is datgene wat de MARKT bepaalt, rente is een kwantificering van groeipotentie, Inflatieverwachting en risico-inschatting en een monetarist weet van alledrie deze zaken veelal helemaal NIETS af.

Goed, DUS werd 8 jaar na 1992 de Euro geboren en wel op basis van bovenstaande zgn. convergentiecriteria. De bedoeling was dat participerende landen deze criteria tot realiteit gingen maken. De 'examenresultaten' uit november 1996 waren als volgt:

Wat valt ALS EERSTE op? Denemarken (deed niet mee, helemaal goed), Ierland, beetje teveel overheidsschuld, zou niet mee mogen doen, België, idem en niet zo'n klein beetje ook!, Oostenrijk (idem, weinig erg, maar toch en let op hè, wat gebeurt er OP DIT MOMENT in Oostenrijk…..do thé math), Zweden (deden niet mee, heel goed!, Spanje (need I say more), UK, deden niet mee, heel goed!, Italië, Portugal en Griekenland, ach ja….. Bezie in de tabel ook de renteniveaus. Tegenwoordig gelden voor Gr, It en Port. rentes die LAGER zijn dan ze in 1996 waren….

Kortom, IEDEREEN in de EU wist wat de no-golanden waren, volgens de in Maastricht afgesproken criteria. Als MIJN criteria zouden zijn gevolgd, was (met het cijfer 5.5) Duitsland, Nederland en Luxemburg toegelaten geweest en niemand anders.!.!

DIT was dus -indertijd- de domste en MINST onderbouwde EU-beslissing OOIT. Een EU-ro-zone tot stand brengen, bestaande uit hoofdzakelijk economische no-go-landen (en geen enkele EU-burger had inspraak…., dat heet democratie).

We zitten nu ruim 10 jaar opgescheept met de Euro. De laatste 3 jaren werden overschaduwd door de subprime crisis en de laatste 2 jaren door het effect van divergerende economieën binnen de Eurozone. Op dit laatste (divergentie) ga ik op dit moment niet dieper in (vereist een paper, getoetst en ge-edit en dat zou dan pas in 2015 oid verschijnen). Maar laat me alvast 1 conclusie trekken:

De groep landen die werd toegelaten tot de Eurozone: Dat was een politieke beslissing! Dat had helemaal NIETS met economie, convergentie of anderszins met iets zinvols te maken.

Ik heb hiervoor de volgende stelling bedacht:

Stelling 1: De EEG, later de EU, MOEST één (=1) munt krijgen. De EU KREEG 1 munt. Daar logica en criteria niets met dit ontstaan te maken hadden, constateer ik (stel ik vast) dat deze beslissing, afgezien van machtselementen, geen enkele grond kende/kent.

We gaan verder (ja, maak de borst/borsten -S/M/L/XL,XXL,XXXL enzoverder- maar nat). Ik ga geen analyse van rentestanden geven. Daar heb je data voor nodig, waar ik niet over kan beschikken, dus ik concentreer me op iets ZEER vergelijkbaars, te weten het antwoord op de vraag: Welke landen devalueerden hun landsvaluta in Europa…..

1935: Belgische Frank devalueert met 28%

1979: oprichting EMS (europees monetair stelsel), UK deed niet mee, Italië bedong een 'ruimere' fluktuatiemarge, 6% ipv 2.25%. De Griekse Drachme hoefde zich niet druk te maken over deze bandbreedtes rondom 1 spilkoers….

1982: Belgische Frank devalueeert met 8.5%

1983: Gulden devalueert met 2%

1992: Het Britse Pond en de Italiaanse Lire verlaten het europese wisselkoersmechanisme (de EMS dus), Peseta en Escudo devalueren met 6%,

1993: Peseta (8%) en Escudo (6.5%) en Ierse Pond (10%) gedevalueerd, EMS-bandbreedte werd verhoogd van 2.5%/6% naar 15%. Alleen Duitsland en Nederland hielden zich aan de 2.5% bandbreedte. Ofwel, vanaf 1993 devalueerden eigenlijk alle toekomstige Euro-landen, ofwel, vanaf 1993 was de EMS terziele.

1995: Peseta (7%) en Escudo (3.5%) gedevalueerd. Die landen scoorden dus ERGER dan 15% lager dan de 'toegelaten' bandbreedte van hun speelgoedgeld.

1997: Franse Franc blijft met een waardedaling van 10% NET binnen de EMS-bandbreedte van 15%.

(jaja, ik weet dat deze opsomming onvolledig is, so what?)

Ik trek een volgende conclusie:

De groep landen die werd toegelaten tot de Eurozone: Dat was een politieke beslissing! Dat had helemaal NIETS met economie, convergentie of anderszins met iets zinvols te maken (oplettende lezers: u heeft gelijk, deze conclusie trok ik al eerder.)

Ik heb hiervoor de volgende stelling bedacht:

Stelling 2: De Euro-criteria zijn vanaf 1979 ZODANIG in stelling gebracht en zo ernstig verkwanseld, dat van feitelijke criteria geen sprake is geweest. Vanaf 1979 was de politieke stellingname gemaakt: Die Euro komt er, hoe dan ook. De regeltjes 'passen we wel aan, dat merkt toch niemand'……

Welterusten en na de crisis (kan even duren) gezond en arm weer op.... (PART 2 is in de maak...)

Politieke ..... ehhh .... incompetentie uiteraard

Van der Staay (SGP) gezien gisteren bij P&W? Goed verhaal van vdS: Politiek gaat niet over individuen. Politiek maakt wetten en verandert deze waar ze niet OK blijken. Politiek gaat NIET een Mauro-individu dagenlang onderdeel van het debat maken. WIJ (SGP) doen daar niet aan mee. Was ik (ik ben nu weer mezelf) toch altijd tegen deze christen-fundamentalisten, maar ben het op dit punt GEHEEL met ze eens. Mauro is slachtoffer van NL-wetgeving. Als je het daar NIET mee eens bent, dan stem je toch, ga ik van uit, effe wat anders de volgende keer dat je weer mag? NIETDAN?

Griekenland,

Dit verhaal wordt IETS langer dan het vorige. Vorige week een 'akkoord' in Brussel. Dit akkoord gaat het dus nooit worden. Ik ga voor inhoudelijk:

• Sarkozy, Merkel en Berlusconi (inmiddels ook Papandreou) zitten nog ca 1/2 jaar in funktie. Waarom gaat de EU een Akkoord sluiten (onder invloed van voorgenoemden), waar in 3 tot 4 landen over een half jaar een andere regering de lakens uitdeelt? Dit argument heb ik de laatste dagen (tot en met vandaag) niet horen noemen. ERG erg!
• Banken gaan (van HUN leningen) 50% afboeken ten gunste van Griekenland, aldus het Akkoord. Netto is dat dus ongeveer de helft, omdat niet alleen BANKEN Griekse afboekleningen op hun balans hebben staan. Vraag: Waarom zijn (in het Akkoord) niet ALLE (private) geldgevers betrokken? Dan had 50% ook daadwerkelijk 50% geweest... Overigens had de banken-afboeking ca 75% moeten zijn. Immers, die Griekse en andere zooi is (op jullie balans, en volgens accountants-regels) toch niet meer dan 25% van de nominale waarde waard toch?
• Pensioenfondsen en andere Niet-banken-beleggers, hebben ook het een en ander aan Griekse leningen in portefeuille. Die horen dus ook bij de private beleggers. De EU-land-baasjes/'regeringsleiders' snappen dat niet en denken slechts aan BANKEN. Een fout die hulpverleners wel vaker maken (dank voor die ingeving Freek).
• Het IMF schijnt onderdeel te zijn van de besluitvorming (over democratie zullen we het vanaf hier maar niet meer hebben, want democratie valt niet onder de EU/Trojka-regels. Het IMF is goed in het opleggen van idiote neo-liberale regeltjes, die (bewijsbaar, lees uw literatuur, niet die van uw favoriete dagblad, maar van hetgeen uit onderzoek blijkt -Stapel uitgezonderd-) nooit ECHT hebben gewerkt. Het IMF denkt simpel (het woord simplistisch 'comes to mind'), het IMF denkt: geen handelsrestricties voor arme landen, voor ONS, liberalen, natuurlijk WEL, dus [zeg ik] die arme sukkels ALDAAR moeten handelsrestricties inleveren, alvorens zij een lening van ons krijgen die zij daarna, want dat is deel van het plan, NOOIT meer kunnen aflossen, waarna WIJ [zegt het IMF] de touwtjes in handen hebben/krijgen [ik zei eerder al dat democratie in deze totaal niet aan de orde is] en DIE LANDEN kunnen dwingen ALLES te doen wat wij (ik heb het bij 'wij' nu over het IMF) ze voorschrijven. In Griekenland bijvoorbeeld: WEG met die Gyros/Souvlaki en andere lokale onzin. McDonalds moet het zijn, Cola moeten ze drinken en staatspensioen is al helemaal uit den boze (op dit laatste punt geef ik ze overigens gelijk: bedenk dat de 'probleemlanden' in de Eurozone allemaal een pensioenstelsel kennen dat hoofdzakelijk bestaat uit het verschaffen van een staatspensioen, dit gaat dus over Duitsland, Frankrijk, Italie, Griekenland, Spanje, Ierland en NIET over NL, over het UK en nog [slechts] een paar overige landen). Dat pensioen van de staat kost wat. Wat heet: dat kost gigantisch! Wat heet: dat KENMERKT [afgezien van corruptie en clientelisme] deze landen. Dat uit zich in belastingen en bij gebrek daaraan in leningen, ofwel staatsschuld). Foutje dat al sinds de jaren 50 bekend was, kennelijk niet bij de EU-politici.) Waar was ik..oh ja... Het IMF schijnt onderdeel te zijn van de besluitvorming en bepaalt DUS alles, want het EU-gremium is volkomen gespeend van enigerlei kennis van hoe de (financiele) wereld hedentendage in elkaar steekt. Het IMF stelt/eist dus: niet meer dit, maar dat. Een en ander volgens hun US-getormenteerde voorlobben. Zielige types, die wij 'een plaats' hebben geboden in de EU, waardoor wij dezelfde richting opgaan als de VS die al 40 jaar lang last hebben van het fenomeen: 'lenen is GOED, aflossen is FOUT'. Mijn excuses als de () en de [] niet altijd helemaal korrekt in de voorgaande tekst zijn doorgevoerd. (tWas ook wel een moeilijke en lange zin).
• Het EU-potentieel verdient niet veel meer dan VMBO-laagste niveau-kwalificaties. Er is -uiteraard- niks mis met mensen met een dergelijke kwalificatie, maar die zitten meestal niet aan de beleids-knoppen. Deze EU-knuppels -helaas- wel. En ze krijgen nog een belastingvrij salaris ook, dat daarnaast sowieso veel te hoog is, 1000 euri is al heel wat voor deze simplistici. Geef ze allemaal es een bijstand-uitkerinkje, uiteraard zonder kostenvergoedinkje en zonder EU-OV-jaarkaart en (ZEKER) zonder 'first class-tickets' in de private vervoers-economie. Ik wed dat ze na 1 week met hangende pootjes smeken om vergiffenis, vanwege hun onvergeeflijk a-sociale gedrag, maar dat terzijde. Kortom: ze zijn extreem dom. Het lijkt wel EU-aangeboren. Mijn zwager zou daar eens een bio-genetisch onderzoek aan kunnen wijden. Ik weet het antwoord al bij voorbaat: ze zijn dom en vanwege deze kwalificatie geselekteerd voor hun funktie! Erg he, dat jij dat toelaat!
• Het moet uiteraard anders. In het navolgende doe ik wat (EU-onacceptabele en daarom wellicht) interessante voorstellen:
• Nationaliseer ALLE EU-banken (this minute). Lijkt eng, maar is volkomen rationeel. Immers: wat kost dat? Peanuts ten opzichte van de 2000 miljard-steunoperatie-garantie-verklaring, die moet worden opgebracht door 'de sukkel-burger' die nooit wat weet en overal tegen is, maar wel betaalt en niet eens mag zeggen of hij/zij het daarmee eens is. Ik leg uit: Banken hebben ca 5-10% eigen vermogen. Een boel daarvan is 'reserves' en andere accountants-onzin. Ik houd het op 'een paar procent aandelenvermogen'. KOOP DAT OP, ofwel, bij decreet, NATIONALISEER die hap. Frankrijk ging ons -tig keren voor in voorgaande decennia. Herlees de geschiedenis, ik vertel geen onzin. Met banken 'in eigendom' verwerft enig EU-land dividenden, schaft bonussen uiteraard METEEN af, behoud de N.V-struktuur van al die banken (is immers 'slechts' eigenaar, maar heeft wel ALLE macht. Macht om AL DIE BANKEN te dwingen nuts-/spaarbank te worden, GESCHEIDEN van risicovol gedoe, zoals: fusies en overnames (wordt veelal -75%- niks), valutaspeculaties (hebben ze geen verstand van), risicovol beleggen in Griekenland enzo (need I say more?), waarna de speculant de risico's draagt en -in het Griekenland-Frankrijk-Spanje-Portugal-Ierland-geval gewoon ALLES verliest en OOK arm is. De 100%-aandeelhouder, de Staat, weet dit en legt de verantwoordelijkheid voor gokken bij de gokkers. MUCHO DINEROS voor de staat zijn het resultaat. Mijn ding is: ontneem BANKEN hun speeltje (burgertje-neuken) en alles komt goed.
• Veel meer is niet nodig, behalve dat LANDEN, die niet hun Master-diplomaatje hebben gehaald, gewoon besluiten: tis goed geweest, maar nu gaan we weer gewoon gewoon doen, ofwel (al dan niet na referendum), we hebben 10 jaar geprofiteerd van 'kletskoek', nu gaan we weer 'onze eigen gang', ofwel: GEEN EURO meer voor Griekenland, voor Frankrijk, voor Spanje, voor Portugal (en misschien OOK voor DUITSLAND, alle reden toe, gezien de historie)...

Ik sluit af: De 'de Grauwes', de 'S. van wijnbergens', de 'Ruttes/JK de Jagers' zijn bezig hun academische VAK (muv Rutte) , dat al 40 jaar niet meer bestaat, te 'redden'. HUN VAK, ofwel hun bestaan, hangt af van zinvolheid. Monetair-economen en zij die zich in die schaduw anders noemen, zijn TOTAAL INCOMPETENT, om de huidige crisis op te lossen. Luister niet naar deze economische 'demons'. Zij zijn geen sop en geen kool waard. Zij zijn de facto 'zombies', goed voor een 'B-film', maar verder niet de moeite van het bezoeken/beluisteren waard.

IK WEET dat jullie het voorgaande niet geloven. OK. Over 2,3,4,5 jaar praat ik jullie weer bij.

In the meantime: GELOOF GEEN econoom (behalve mij uiteraard).