We beginnen in 1992 (het verdrag van Maastricht) en wel op mijn verjaardag! Aldaar werd de EU-ro (voor de nabije toekomst) gecreëerd. De ramp begon dus zogezegd op mijn verjaardag.
Vier criteria werden gesteld (voor -toen- EU-landen om mee te mogen doen). Heel vlug dan nog even de herhaling van wat iedereen weet (oh, U niet? Jammer!):
1) Inflatie: niet (jaarlijks) hoger dan 1.5% meer dan het 'EU-gemiddelde'. Soit.
2) Overheid: a) Geen overheidstekort boven 3% (van het bruto nationaal product -BNP-, zoek deze onzin van een definitie elders op.) b) staatsschuld hoogstens 60% van hetzelfde BNP, OF (let op hier gaan alle remmen los) een staatsschuld die naar die 60% -toe- daalt (of vergelijkbare onzinpraat).
3) Geen devaluaties (van de toenmalige landsvaluta) in de laatste 2 jaar…
4) Nominale lange termijn rentes mogen maximaal 2% hoger zijn dan in (mee-participerende) landen met de laagste inflatie.
Nou, ga er maar aan staan. Een Belgische hoogleraar (how low can a teacher go), te weten Paul de Grauwe, stelde dat deze criteria ernstig noodzakelijk en ernstig uitstekend waren om de in te voeren EURO-EU een goede toekomst te waarborgen. Van deze man zou ik (met terugwerkende kracht) alle publicaties weigeren (als A- of B-journal, C- en D-kwaliteit mag, want niemand neemt DIE kwaliteiten serieus) daar juist deze 4 kletskoekcriteria de huidige eurocrisis hebben veroorzaakt, erger nog, in stand houden. Ik leg uit:
Vrijwel GEEN van de -in de Euro- participerende -voor het Euro-examen geslaagde- landen, voldeed aan de hierboven genoemde criteria. Erger nog, GEEN van de landen die rond de millenniumwisseling gezamenlijk de Euro als EU-valuta invoerden…, ik herhaal GEEN van de landen die later de Euro invoerden, had mogen toetreden tot de Eurozone, zoals wij die nu kennen, als er ECHTE criteria waren vastgesteld. Ik noem de mijne en vergelijk deze vooral met de 4 criteria uit het Maastrichtverdrag van 1992…
1) Gemiddelde Inflatie boven 2% (=de huidige ECB-moraal) gedurende de laatste 5 jaren, betekent: jammer dan, u doet NIET mee.
2) Gemiddeld overheidstekort over de laatste 20 jaar dient ongeveer 0% te bedragen. De gemiddelde staatsschuld over de laatste 20 jaar dient minder dan 50% van het BNP te bedragen (deze zin kostte mij veel hoofdpijn, vooral vanwege het non-begrip BNP).
3) Geen devaluaties (van de toenmalige landsvaluta) in de laatste 20 jaar…
4) Lange termijn renteverwachtingen, gecorrigeerd voor groei en inflatie, dienen dicht in de buurt van 0% te zitten. Immers, dan is er sprake van een AAA-rating qua de betreffende valuta. Tijd voor een stukje uitleg: Rente is van alles, maar geen toetredingscriterium voor de Euro. Rente, in de ogen van 'de Grauwe'-getrouwen, is een monetair beïnvloedbaar 'ding'. Dat is het geloof van Neanderthal-economen, ook wel moneta(i)risten genoemd. Opheffen dat woord, dat beroep en funkties met dergelijke 'kwalificatie'. Rente is datgene wat de MARKT bepaalt, rente is een kwantificering van groeipotentie, Inflatieverwachting en risico-inschatting en een monetarist weet van alledrie deze zaken veelal helemaal NIETS af.
Goed, DUS werd 8 jaar na 1992 de Euro geboren en wel op basis van bovenstaande zgn. convergentiecriteria. De bedoeling was dat participerende landen deze criteria tot realiteit gingen maken. De 'examenresultaten' uit november 1996 waren als volgt:
Wat valt ALS EERSTE op? Denemarken (deed niet mee, helemaal goed), Ierland, beetje teveel overheidsschuld, zou niet mee mogen doen, België, idem en niet zo'n klein beetje ook!, Oostenrijk (idem, weinig erg, maar toch en let op hè, wat gebeurt er OP DIT MOMENT in Oostenrijk…..do thé math), Zweden (deden niet mee, heel goed!, Spanje (need I say more), UK, deden niet mee, heel goed!, Italië, Portugal en Griekenland, ach ja….. Bezie in de tabel ook de renteniveaus. Tegenwoordig gelden voor Gr, It en Port. rentes die LAGER zijn dan ze in 1996 waren….
Kortom, IEDEREEN in de EU wist wat de no-golanden waren, volgens de in Maastricht afgesproken criteria. Als MIJN criteria zouden zijn gevolgd, was (met het cijfer 5.5) Duitsland, Nederland en Luxemburg toegelaten geweest en niemand anders.!.!
DIT was dus -indertijd- de domste en MINST onderbouwde EU-beslissing OOIT. Een EU-ro-zone tot stand brengen, bestaande uit hoofdzakelijk economische no-go-landen (en geen enkele EU-burger had inspraak…., dat heet democratie).
We zitten nu ruim 10 jaar opgescheept met de Euro. De laatste 3 jaren werden overschaduwd door de subprime crisis en de laatste 2 jaren door het effect van divergerende economieën binnen de Eurozone. Op dit laatste (divergentie) ga ik op dit moment niet dieper in (vereist een paper, getoetst en ge-edit en dat zou dan pas in 2015 oid verschijnen). Maar laat me alvast 1 conclusie trekken:
De groep landen die werd toegelaten tot de Eurozone: Dat was een politieke beslissing! Dat had helemaal NIETS met economie, convergentie of anderszins met iets zinvols te maken.
Ik heb hiervoor de volgende stelling bedacht:
Stelling 1: De EEG, later de EU, MOEST één (=1) munt krijgen. De EU KREEG 1 munt. Daar logica en criteria niets met dit ontstaan te maken hadden, constateer ik (stel ik vast) dat deze beslissing, afgezien van machtselementen, geen enkele grond kende/kent.
We gaan verder (ja, maak de borst/borsten -S/M/L/XL,XXL,XXXL enzoverder- maar nat). Ik ga geen analyse van rentestanden geven. Daar heb je data voor nodig, waar ik niet over kan beschikken, dus ik concentreer me op iets ZEER vergelijkbaars, te weten het antwoord op de vraag: Welke landen devalueerden hun landsvaluta in Europa…..
1935: Belgische Frank devalueert met 28%
1979: oprichting EMS (europees monetair stelsel), UK deed niet mee, Italië bedong een 'ruimere' fluktuatiemarge, 6% ipv 2.25%. De Griekse Drachme hoefde zich niet druk te maken over deze bandbreedtes rondom 1 spilkoers….
1982: Belgische Frank devalueeert met 8.5%
1983: Gulden devalueert met 2%
1992: Het Britse Pond en de Italiaanse Lire verlaten het europese wisselkoersmechanisme (de EMS dus), Peseta en Escudo devalueren met 6%,
1993: Peseta (8%) en Escudo (6.5%) en Ierse Pond (10%) gedevalueerd, EMS-bandbreedte werd verhoogd van 2.5%/6% naar 15%. Alleen Duitsland en Nederland hielden zich aan de 2.5% bandbreedte. Ofwel, vanaf 1993 devalueerden eigenlijk alle toekomstige Euro-landen, ofwel, vanaf 1993 was de EMS terziele.
1995: Peseta (7%) en Escudo (3.5%) gedevalueerd. Die landen scoorden dus ERGER dan 15% lager dan de 'toegelaten' bandbreedte van hun speelgoedgeld.
1997: Franse Franc blijft met een waardedaling van 10% NET binnen de EMS-bandbreedte van 15%.
(jaja, ik weet dat deze opsomming onvolledig is, so what?)
Ik trek een volgende conclusie:
De groep landen die werd toegelaten tot de Eurozone: Dat was een politieke beslissing! Dat had helemaal NIETS met economie, convergentie of anderszins met iets zinvols te maken (oplettende lezers: u heeft gelijk, deze conclusie trok ik al eerder.)
Ik heb hiervoor de volgende stelling bedacht:
Stelling 2: De Euro-criteria zijn vanaf 1979 ZODANIG in stelling gebracht en zo ernstig verkwanseld, dat van feitelijke criteria geen sprake is geweest. Vanaf 1979 was de politieke stellingname gemaakt: Die Euro komt er, hoe dan ook. De regeltjes 'passen we wel aan, dat merkt toch niemand'……
Welterusten en na de crisis (kan even duren) gezond en arm weer op.... (PART 2 is in de maak...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten