In 1942-1944 was mijn vader vanuit Groningen afgevoerd naar Krakau in Polen als gedwongen lid van de Arbeitseinzatz. Hij leerde daar omgaan met een houtgestookte vrachtwagen met twee (=2!) aanhangwagens en diende deze vrachtwagen vanuit Krakau, via Auschwitz richting Duitsland te rijden. Dat deed hij ook. Auschwitz werd hem snel bekend. Daar werden mensen, Joden, opgesloten en die kwamen daar nooit meer weg. Zoveel was hem duidelijk. Contact met de gevangenen was onmogelijk, maar iedere keer dat hij langs het concentratiekamp reed met zijn vrachtwagencombinatie was hem duidelijk dat deze mensen mensonwaardig werden behandeld. Eten was een luxe, leven slechts een korte termijnsituatie. Na overleg met zijn bijrijder (ook Arbeitseinsatz) besloot mijn vader dat een obstakel diende te worden gecreeeerd op zijn route langs Auschwitz. Een kei, ter grootte van een voetbal denk ik nu maar even romantisch, was snel gevonden. De volgende ritten leidden steevast tot het overrijden van die kei, met als gevolg dat de boter, de groente of wat hij dan ook vervoerde, gedeeltelijk uit de aanhanger viel en op de weg belandde. Deuken in de 50 kilo boterpakketten betekenden afkeuring aan het eind van de rit (een soort HACCP-norm avant la lettre). Idem voor de groenten, de briketten of anderszins. Mijn vader's meest heroïsche daden stammen uit deze tijd. De 'gebutste' waar werd 1-2-3 in Jehovah's naam over het prikkeldraad geworpen en in dank aanvaard door de steeds erger uitgeteerde ontvangers aan de binnenzijde van het kamp.
Ik ben er nooit geweest.
Ik herinner mij dit verhaal nu het EK voetbal 2012 op het punt staat te beginnen en ik besef dat Auschwitz slechts zo'n 70 kilometer links van Krakau ligt. Mijn vader vertelde mij zijn 'oorlogsverhalen' in de jaren 1950+ en meldde dat het een concentratiekamp dichtbij Krakau betrof. Ik heb nooit beseft dat dit kamp dan alleen maar Auschwitz kan zijn geweest, immers, Sobibor was de andere kant op (veel kilometers 'rechts' van Krakau) en hij reed van Krakau richting Duitsland. Niet normaal dit.
Ik ga er ook niet naartoe.
Ik besef, nota bene door V O E T B A L dat mijn vader contact had met velen van de 6 miljoen Holocaust slachtoffers. Had hij mij dat gemeld, dan had ik hem wellicht zijn latere gedrag richting mijn moeder en mijzelf kunnen vergeven. Hij stierf in 1997, rond de huidige datum, om 23.55 uur. Ik arriveerde 5 minuten later. Zeg maar: in blessuretijd.
Mijn tranen gaan uit naar de ontvangers van de gebutste waren. Hun Jehova heeft zijn verbond met hen in die tijd definitief verbroken. Goden zijn niet te vertrouwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten